برای آنها که مسافر همیشگی مترو هستند: این متروی . . !

وقتی با هزار مصیبت خودت را به یکی از ایستگاه های مترو می رسانی، 70 پله را تند و تند طی می کنی تا پایین و پایین تر بری. شاید از دست این ترافیک . . . خلاص بشی. اما بدون آنکه بخواهی در یک فضای . . . دیگری گیر می افتی که حتی متوجه نمی شوی که حالت عوض شده؟ اولاً از وقتی 70 قدم پایین تر آمدی کمی عجول می شوی . تند و تند  راه می روی و فکر می کنی باید تند تر  راه  بروی. به دور و برت هم کمتر توجه می کنی. انگار اینجا فقط محلی برای رفتن است. البته هست اما نه آنطور که فکر می کنی. تازه فقط اینها نیست وقتی یک قطار از راه می رسد فقط به فکر این هستی که چطور تنها صندلی خالی داخل واگن را تصاحب کنی. اگر هم پیری،‌ ناتوانی یا‌ خانمی را دیدی انگار نه انگار. چرا من؟ کس دیگری ایثار کند. من مشغول یک کارم آره، دارم اس ام اس بازی می کنم. یا دارم به موسیقی گوش می دهم یا مشغول  یک بازی در موبایل هستم. آن پایین دیده ام که رنگها کمتر بکار رفته اند. اصلاً همه چیز کم رنگ است. همینطور نور. انگار باید اینطور باشد. چون اینجا فقط برای رفتن است. اکثراً  توی خودشون غرق شده اند. وقتی فضای بیرون مناسب نبود انگار درون خودت فضا سازی می کنی.قربونش برم «اینجا» همه برای فضا سازی درون خودشان ملاط کافی دارند. وقت کردی گاهی وقتها مسیر بیرون مترو را برای خودت انتخاب کن. دنیای رنگ و نور وتنوع.