زبان فارسی، سترون یا زایا؟

ارتباطات را می توان جوهر اجتماعات انسانی و سنگ زیر بنایی آن دانست. جامعه شناسان انسان را موجودی ذاتاً اجتماعی می دانند. جوهر ارتباطات انسانی و اصیل ترین و اصلی ترین مجرای ارتباطی انسان نیز زبان است. نمی توان از زبان صحبت کرد اما به ارتباطات توجه نداشت. زبان جوهر ارتباطات و ارتباطات جوهر زندگی اجتماعی انسان است. رابطه زبان و جامعه رابطه ای متقابل و دوسویه است. از یکسو جامعه بدون زبان قابل تصور نیست و تحولات زبانی بر جامعه اثر گذارند و از دیگر سوی زبان نیز خود، تحت تاثیر تحولات اجتماعی قرار دارد. اقسام دیگر ارتباطات به ویژه ارتباطات نوین که با غلبه بر زمان و مکان نزدیک شدن اجتماعات و فرهنگهای متنوع بشری را رقم زده اند بر تحولات زبانشناختی تاثیر نهاده اند. امروزه شاهد آنیم که با افزایش ارتباطات میان فرهنگی واژگانهایی به سرعت از گردونه حذف و واژگانهایی نیز پدید آمده یا وارد می شوند. میزان واژگانهای وارداتی از فرهنگهای مختلف تحت تاثیر نظامهای ارتباطی، اقتصادی و سیاسی متفاوت است. گروههای مختلف فعال و تاثیر گذار در جامعه به نسبت، واژگانهایی از عربی و انگلیسی  را به زبان فارسی وارد کرده ند. که البته تعاملات زبانی و فرهنگی همیشه امری طبیعی بوده است به ویژه در عصر ازتباطات که تعاملات میان فرهنگی بیش از هر زمان دیگری در تاریخ بشری می باشد. به نظر می رسد در عصر ازتباطات (که فناوریهای نوین ارتباطی بیش از پیش بر تعاملات میان فرهنگی تاثیر گذار بوده اند) تحولات زبانی بیشتر از همیشه از فناوریهای ارتباطی متاثر می باشند. در این مسیر به خصوص می توان به ورود واژه ها همراه با فناوریها وکاربردهای آنها اشاره نمود. سرعت تحولات فناورانه و کندی زایش زبان شناسانه در کشورهای وارد کننده گاه به حدی است که به سترون و نازا بودن فرهنگ زبانی وارد کننده های واژگان می نماید. آیا افزایش ورود واژگان عربی و انگلیسی در سالهای اخیر به معنای سترون شدن و نازایی زبان فارسی است؟ برگزاری یک نشست فرهنگی انگیزه این چند سطر بود.