رسانه لباس

در علم ارتباطات، رسانه اصطلاحاْ به وسیله ای گفته می شود که حامل «پیام» باشد.  لباس دارای دو کارکرد است: ۱) پوشش ۲) رسانه ای برای اطلاع رسانی(فرستنده+رسانه+پیام+ گیرنده). به نظر می رسد متناسب با زمان،‌ سطح درآمد و طبقه اجتماعی، فرهنگ، سن و برخی متغیر های دیگر، اهمیت کارکرد دوم لباس برای برخی افراد افزایش می یابد. ما با لباس خود همواره با دیگران ارتباط برقرا می کنیم. دیگران بر مبنای لباس راجع به شخصیت ما، طبقه اجتماعی ما، تحصیلات ما، روحیات ما، و بسیاری دیگر از حالات و ابعاد شخصیتی ما قضاوت خواهند داشت. در بسیاری از مواقع، لباس ها ماهیت صنفی و طبقه ای هم پیدا کرده اند. مانند لباس روحانیون، لباس کارگران، لباس اشراف،‌ لباس ورزشکارن، لباس دانش آموزان، لباس پزشکان ... از سوی دیگر ما همواره سعی می کنیم تا برای هر موضوع،‌ مکان،‌ زمان و هر مناسبتی از لباس خاص و متناسب با آن استفاده کنیم زیرا می دانیم باید بین «پیام لباسمان» و موضوع محل حضورمان (محیط ارتباطی) تناسب و سنخیت وجود داشته باشد. تا بینندگان ما، درک درست یا بهتری از ما داشته باشند. این مساله برای خیلی از ما اهمیت اساسی دارد. این را هم باید توجه داشت که بسیاری از افراد به لباس به عنوان رسانه نگاه نکرده و توجه جدی به آن نمی کنند. اما این رسانه، چه بخواهیم و چه نخواهیم به اطلاع رسانی در باره ما می پردازد و دیگران بر مبنای اطلاعات دریافتی از وضع ظاهر ما (لباس و آرایش سر و صورت) از ما قضاوتی اولیه داشته و آن را مبنای نوع و سطح ارتباط با ما قرار می دهند. مد لباس و گرایش به لباس های مد روز نیز از همین زاویه قابل تحلیل است. از این طریق، با استفاده از لباس های مد شده، تلاش می کنیم خود را افرادی به روز، شاد و سرزنده و همراه با جمع معرفی کنیم. در بسیاری از موارد پیام لباس به خود ما هم می رسد و خود نیز پیام لباس را دریافت می کنیم. خیلی وقت ها از بعضی ها می شنویم که می گویند، این لباس روحیه ام را خسته کرده است! یا اینکه از پوشیدن این لباس احساس شادی یا اعتماد به نفس بیشتری می کنم. بنابر این می توان گفت هرگز نمی توان از اهمیت اطلاع رسانی لباس غافل بود.

زبان شناسی اجتماعی

مناسب ترین تعریف زبان شناسی اجتماعی مدرن، تعریفی دوسویه است؛ بررسی زبان در بافت اجتماعی آن و بررسی زندگی اجتماعی از منظر زبان شناسی.>>>

آنچه همه‌روزنامه‌نگاران باید بدانند

دکتر حسن نمک‌دوست

کسانی که با ادبیات روزنامه‌نگاری حرفه‌ای آشنایند می‌دانند که اصطلاح «استقلال حقوقی حرفه روزنامه‌نگاری» را پیش از همه دکتر کاظم معتمدنژاد به کار برده‌اند. >>>

اس.ام.اس و نیاز های ارتباطی و اطلاعاتی

اگر به فرایندهای ارتباطی زندگی روزمره خود توجه کنیم به راحتی می توان  اس.ام.اس را یک جریان نو، رایج و جذاب دانست. این امکان ارتباطی از چند جهت حائز اهمیت و توجه است. اینکه چرا با سرعت بسیار زیادی اینقدر رواج یافته؟ افراد گروه های سنی مختلف چه اس.ام.اس ـ هایی ارسال می کنند؟  و چرا در برخی حوزه ها و موضوع ها بیشتر رواج دارد؟ اثرات فرهنگی، سیاسی، و اجتماعی اس.ام.اس چیست؟ در بسیاری موارد دیده شده که اس.ام.اس ـ ها نا گفتنی ها را برخی حوزه های خاص بیان می دارند. این حوزه ها چه ویژگی هایی دارند که اس.ام.اس ـ ها بر آنها متمرکز می شوند؟ آیا می توان اس.ام.اس را «رسانه جایگزین» در حوزه هایی که رسانه ها ی سنتی نتوانستتند به ایفای درست نقش و کارد شان بپردازند، دانست؟ یا آنکه آنرا فقط رسانه ای بدون کنترل بنامیم؟ مردم ما چقدر سابقه کار (تولید و مصرف) با رسانه های بدون کنترل یا آزاد را دارند؟ شاید بتوان مطالب اس.ام.اس ـ ها را به انواع مطالب سیاسی، دینی،شخصی، سکسی و‌ خبری تقسیم کرد.  بسیاری از این مطالب به هر حال به زبان طنز تنظیم و ارسال می شوند. تا از این طریق جذابیت آنها افزایش یابد. طنز سیاسی به عنوان ابزاری برای مبارزه با سیاستمداران و جناح های سیاسی ای که مخالف آن هستیم، طنز اجتماعی بر مبنای لطیفه های مربوط به اقوام مختلف، طنز های سکسی بر مبنای گفتن آنچه که شاید به زبان شفاهی شرم گفتن آن را داریم و یا حتی ناشی از مشکلات زیادی که در روابط زنان و مردان ایجاد شده و نیازمند باز تعریف است،‌ و متاسفانه طنز های دینی. بسیاری از این مطالب خیلی سریع زبانزد خاص و عام می شوند و چنانچه احیانا از آن بی اطلاع باشیم چه بسا برخی مناسبات ارتباطی رودررو را نتوانیم درک کنیم. ( مانند مورد اخیر «خطرناک است حسن!» که در بسیاری موارد وارد مناسبات ارتباطات شفاهی شده است. ) چرا که اس.ام.اس به معنای واقعی « رسانه ای  توده ای» است. هم در تولید و هم در مصرف. این ویژگی خود بر اهمیت و قدرت تاثیر گذاری آنها موثر است. اس.ام.اس ها در هر زمینه و موضوعی که باشند نیازهای ارتباطی و اطلاعاتی ما را در آن حوزه نشان می دهند و از این نظر می توانند شاخص یک چالش یا‌ یک مشکل ارتباطی و اطلاعاتی باشند و‌  علت رواج و جذابیت آن را می باید در توانایی آنها در رفع خلاء، نیاز و یا مشکلات ارتباطی و اطلاع رسانی موجود در آن حوزه یا موضوع خاص جستجو کرد کارکردی که به رفع آن نیاز و مشکل و در نتیجه خشنودی و احساس رضایت ناشی از آن می انجامد. برای این منظور ابتدا نیازمند یک بررسی تحلیل محتوایی از اس. ام. اس ـ ها هستیم و متعاقب آن رفتار شناسی کاربران اس.ام.اس. جا دارد که این شیوه مهم ارتباطی مورد بررسی بیشتر و تحقیق جدی و علمی قرار گیرد. 

سلام به همه دوستان

با سلام خدمت همه دوستان. مدتی به دلیل مسافرت و گرفتاری نتوانستم از مطالب دوستان استفاده و ضمنا مطالب جدیدی در وبلاگ عرضه کنم. فعلا با رفع موقت گرفتاری ها آمده ام. 

نظم نوین جهانی اطلاعات و ارتباطات

 ( New World Information and Communication Order (NWICO)

 یکی از دوستان و همکاران مطبوعاتی راجع به نظم نوین جهانی اطلاعات و ارتباطات پرسید. برای مطالعه در این زمینه (به زبان فارسی) می تواند به مقدمه دکتر معتمدنژاد در کتاب یک جهان چندین صدا،‌ و نیز این لینکها مراجعه کند.

رسانه‌های ارتباطی و آزادی در عصر دیجیتال

پروفسور یحیی کمالی‌پور

سانسور دولتی و خودسانسوری در سراسر جهان، حتی در کشورهای دموکراتیک وجود دارد. رسانه‌های جمعی اغلب توسط دولت‌های حاکم به صورت عامدانه از پوشش دادن موضوعات مشخص منع می‌شوند. ممکن است کسی بگوید دولت‌هایی که ممنوعیت‌های کمتری بر آزادی‌های شخصی و آزادی مطبوعات تحمیل می‌کنند، نسبت به دولت‌هایی که محدودیت‌های متعدد تحمیل می‌کنند واکنشی بازتر و منعطف‌تر به نظرات مخالف نشان می‌دهند. از طرف دیگر می‌توان گفت اعمال محدودیت از سوی حکومت بر رسانه‌ها، شهروندان را به سوی یافتن منابع خبری و اطلاعاتی جایگزین سوق می‌دهد. از این روست که شهروندان در بیشتر موارد به سوی رسانه‌های خارجی (بین‌المللی) و به ویژه رادیو، تلویزیون و اینترنت روی می‌آورند. ماجرا اینجا تمام نمی‌شود، بلکه نوعی سوءظن عمومی و بدگمانی به رسانه‌های داخلی –به‌خصوص آنها که متعلق به حکومت هستند- بین اغلب مردم رواج می‌یابد. کامل