برج بی حریم؛ دبستان 50 ساله زیر سایه جرثقیل های غول پیکر برج 120 متری!

ساعت حدود 11 صبح روز شنبه 21 دی ماه 1392، بچه ها در کلاس درس نشسته و معلم پشت میز خود مشغول اداره کلاس بود که ناگهان صدایی مهیب لرزه بر اندام نحیف بچه­ های کلاس شش _ دو انداخت. برق کلاس قطع و مهتابی از سقف جدا شد. گرد و غبار همه جا را فرا گرفت. بچه­ ها و معلم در ابتدا نمی دانستند چه شده؟ زلزله آمده یا ساختمان 50 ساله مدرسه در حال ریزش است. همه ناخودآگاه واکنشی جز فرار نداشتند. جلوی در خروجی کلاس غوغا و هیاهو بر پا بود. معلم و برخی بچه هابه زمین افتادند اما به هر حال همه خارج شدند. صدای مهیب حادثه آنچنان بود که در کلاس طبقه پائین هم وحشت ایجاد کرد. معلم آن کلاس لحظاتی بی حال شد و دانش آموزان نیز به شدت ترسیده بودند.

لحظاتی بعد مدیر و ناظم به وارسی پرداختند. تیرآهنی دو متری به دلیلی نامشخص، از برج به سمت ساختمان دبستان آبشناسان رها شده و با سوراخ کردن سقف در وسط کلاس میان میز معلم و چند دانش آموز فرود آمده بود. به راستی تصورش هم وحشتناک است. کودکان همه در گریه و استرس و اظطراب. پسرم تا شب هر از گاهی اشک می ریخت. رنگش پریده بود و اشتها نداشت. اثرات این واقعه تا سال­ها در تن و روان او و همکلاسی هایش خواهد ماند و چه کسی این آسیب پنهان را خواهد دید؟ همه خوشحال که این بار نیز مانند دفعات قبل اتفاقی نیفتاد!

امروز با دیگر اولیا در مدرسه جمع شدیم. کلانتری و مدیر پروژه هم آمده بودند. مدیر پروژه از قدمت و فرسودگی 50 ساله بنای مدرسه می گفت، رئیس کلانتری از اقدام قانونی و اولیا از خطرات جانی کودکانشان حرف می زدند و اینکه چرا سایه چرثقیل غول پیکر برج تمامی ساختمان مدرسه را تهدید می کند؟ و چرا کار در این جبهه ساختمان همزمان با آغاز ساعات کار مدرسه تعطیل نمی شود؟

و یکی از اولیا که در مدیریت بحران مشغول به کار است، سئوالی اساسی پرسید، چرا ساخت برج 120 متری نباید حریم داشته باشد؟ شهرداری روی چه حساب و کتابی به چنین برجی، آن هم تقریبا چسبیده به دبستانی قدیمی با چهارصد دانش آموز مجوز داده است؟ و چرا آموزش و پرورش و شهرداری و بانک ملت به فکرشان نرسید در طول مدت گودبرداری و اسکلت و  . . . تدبیری برای انتقال موقت این مدرسه بسیار آسیب پذیر اتخاذ کنند؟ هنوز دیر نشده است! بچه های ما را دریابید!  

کنش های شناخت شناسانه در حوزه روابط عمومی(2)

هارولد لاسول(1978-1902) دانشمند برجسته  امریکایی علوم سیاسی و نظریهپرداز ارتباطات، مدل گونه ارتباط شناسی خود را بر مبنای رویکردی پژوهشی و شناخت شناسانه ارائه داد. این مدل که بر اساس چند پرسش ساده اما اساسی شکل گرفته از نخستین و مهمترین مدل های ارتباطی است که با کمی دقت در بسیاری از زمینه ها و حوزه ها قابل استفاده می باشد.

انطباق مدل لاسول با کنش های شناخت شناسانه روابط عمومی بیانگر این ضرورت است که روابط عمومی ها در کنش های خود می باید نسبت به اهداف، ابزار، افراد و محیط های ارتباطی خود اشراف و شناخت کافی داشته باشند.

 بر اساس مدل لاسول، محورهای اساسی در انجام وظایف و کنش های شناخت شناسانه روابط عمومی به شرح ذیل هستند:

1.       چه کسی؟؛ این عنصر به خود شناسی روابط عمومی ها به مثابه منبع و اهداف ارتباط مربوط می شود. اینکه سازمان مربوطه به دنبال چیست؟ و چه مسائل و مشکلاتی دارند که با استفاده از ارتباطات و اطلاعات قابل رفع و رجوع می باشد.

2.       چه پیامی را ؟؛ پیام شناسی روابط عمومی ها هم از بعد پیام هایی که باید پخش شوند و هم شناخت و بررسی پیام های پخش شده در خصوص روابط عمومی ها و سازمان متبوع شان.

3.       با چه کانال و رسانه ای ؟ منظور رسانه شناسی است که در رابطه با استفاده از رسانه های مناسب در خصوص اهداف مورد نظر قابل طرح می باشد.

4.       برای چه کسی ارسال می کند؟ چه کسی اشاره به مخاطب شناسی روابط عمومی ها دارد. روابط عمومی ها در صورت عدم شناخت درست از مخاطبان خود هرگز موفق به طراحی و اجرای ارتباطی موفق  نخواهند بود.

5.       اثرات این فرایند ارتباطی چیست؟؛ فرایندهای ارتباطی روابط عمومی چه اثرات و پیامدهایی دارد. شناخت این اثرات به روابط عمومی ها کمک می کند تا بتوانند رفتارهای ارتباطی خود را اصلاح و تکمیل نمایند.

 به این حوزه های شناختی می باید محیط شناسی را نیز اضافه نمود.

6.       محیط شناسی: منظور از محیط شناسی شناخت شرایط مکانی، زمانی و اجتماعی محیط ارتباطی است.

شناخت هر یک از این عناصر و ابعاد برای روابط عمومی ها لازم و ضروری است زیرا چنین شناخت شناسی هایی پیش نیاز  انجام فعالیت روابط عمومی ها می باشد. این شناخت ها را می توان به سه حوزه تقسیم نمود:

1.       ارتباط شناسی

2.       سازمان شناسی

3.       جامعه شناسی