کنش های شناخت شناسانه در حوزه روابط عمومی(2)

هارولد لاسول(1978-1902) دانشمند برجسته  امریکایی علوم سیاسی و نظریهپرداز ارتباطات، مدل گونه ارتباط شناسی خود را بر مبنای رویکردی پژوهشی و شناخت شناسانه ارائه داد. این مدل که بر اساس چند پرسش ساده اما اساسی شکل گرفته از نخستین و مهمترین مدل های ارتباطی است که با کمی دقت در بسیاری از زمینه ها و حوزه ها قابل استفاده می باشد.

انطباق مدل لاسول با کنش های شناخت شناسانه روابط عمومی بیانگر این ضرورت است که روابط عمومی ها در کنش های خود می باید نسبت به اهداف، ابزار، افراد و محیط های ارتباطی خود اشراف و شناخت کافی داشته باشند.

 بر اساس مدل لاسول، محورهای اساسی در انجام وظایف و کنش های شناخت شناسانه روابط عمومی به شرح ذیل هستند:

1.       چه کسی؟؛ این عنصر به خود شناسی روابط عمومی ها به مثابه منبع و اهداف ارتباط مربوط می شود. اینکه سازمان مربوطه به دنبال چیست؟ و چه مسائل و مشکلاتی دارند که با استفاده از ارتباطات و اطلاعات قابل رفع و رجوع می باشد.

2.       چه پیامی را ؟؛ پیام شناسی روابط عمومی ها هم از بعد پیام هایی که باید پخش شوند و هم شناخت و بررسی پیام های پخش شده در خصوص روابط عمومی ها و سازمان متبوع شان.

3.       با چه کانال و رسانه ای ؟ منظور رسانه شناسی است که در رابطه با استفاده از رسانه های مناسب در خصوص اهداف مورد نظر قابل طرح می باشد.

4.       برای چه کسی ارسال می کند؟ چه کسی اشاره به مخاطب شناسی روابط عمومی ها دارد. روابط عمومی ها در صورت عدم شناخت درست از مخاطبان خود هرگز موفق به طراحی و اجرای ارتباطی موفق  نخواهند بود.

5.       اثرات این فرایند ارتباطی چیست؟؛ فرایندهای ارتباطی روابط عمومی چه اثرات و پیامدهایی دارد. شناخت این اثرات به روابط عمومی ها کمک می کند تا بتوانند رفتارهای ارتباطی خود را اصلاح و تکمیل نمایند.

 به این حوزه های شناختی می باید محیط شناسی را نیز اضافه نمود.

6.       محیط شناسی: منظور از محیط شناسی شناخت شرایط مکانی، زمانی و اجتماعی محیط ارتباطی است.

شناخت هر یک از این عناصر و ابعاد برای روابط عمومی ها لازم و ضروری است زیرا چنین شناخت شناسی هایی پیش نیاز  انجام فعالیت روابط عمومی ها می باشد. این شناخت ها را می توان به سه حوزه تقسیم نمود:

1.       ارتباط شناسی

2.       سازمان شناسی

3.       جامعه شناسی