برج بی حریم؛ دبستان 50 ساله زیر سایه جرثقیل های غول پیکر برج 120 متری!

ساعت حدود 11 صبح روز شنبه 21 دی ماه 1392، بچه ها در کلاس درس نشسته و معلم پشت میز خود مشغول اداره کلاس بود که ناگهان صدایی مهیب لرزه بر اندام نحیف بچه­ های کلاس شش _ دو انداخت. برق کلاس قطع و مهتابی از سقف جدا شد. گرد و غبار همه جا را فرا گرفت. بچه­ ها و معلم در ابتدا نمی دانستند چه شده؟ زلزله آمده یا ساختمان 50 ساله مدرسه در حال ریزش است. همه ناخودآگاه واکنشی جز فرار نداشتند. جلوی در خروجی کلاس غوغا و هیاهو بر پا بود. معلم و برخی بچه هابه زمین افتادند اما به هر حال همه خارج شدند. صدای مهیب حادثه آنچنان بود که در کلاس طبقه پائین هم وحشت ایجاد کرد. معلم آن کلاس لحظاتی بی حال شد و دانش آموزان نیز به شدت ترسیده بودند.

لحظاتی بعد مدیر و ناظم به وارسی پرداختند. تیرآهنی دو متری به دلیلی نامشخص، از برج به سمت ساختمان دبستان آبشناسان رها شده و با سوراخ کردن سقف در وسط کلاس میان میز معلم و چند دانش آموز فرود آمده بود. به راستی تصورش هم وحشتناک است. کودکان همه در گریه و استرس و اظطراب. پسرم تا شب هر از گاهی اشک می ریخت. رنگش پریده بود و اشتها نداشت. اثرات این واقعه تا سال­ها در تن و روان او و همکلاسی هایش خواهد ماند و چه کسی این آسیب پنهان را خواهد دید؟ همه خوشحال که این بار نیز مانند دفعات قبل اتفاقی نیفتاد!

امروز با دیگر اولیا در مدرسه جمع شدیم. کلانتری و مدیر پروژه هم آمده بودند. مدیر پروژه از قدمت و فرسودگی 50 ساله بنای مدرسه می گفت، رئیس کلانتری از اقدام قانونی و اولیا از خطرات جانی کودکانشان حرف می زدند و اینکه چرا سایه چرثقیل غول پیکر برج تمامی ساختمان مدرسه را تهدید می کند؟ و چرا کار در این جبهه ساختمان همزمان با آغاز ساعات کار مدرسه تعطیل نمی شود؟

و یکی از اولیا که در مدیریت بحران مشغول به کار است، سئوالی اساسی پرسید، چرا ساخت برج 120 متری نباید حریم داشته باشد؟ شهرداری روی چه حساب و کتابی به چنین برجی، آن هم تقریبا چسبیده به دبستانی قدیمی با چهارصد دانش آموز مجوز داده است؟ و چرا آموزش و پرورش و شهرداری و بانک ملت به فکرشان نرسید در طول مدت گودبرداری و اسکلت و  . . . تدبیری برای انتقال موقت این مدرسه بسیار آسیب پذیر اتخاذ کنند؟ هنوز دیر نشده است! بچه های ما را دریابید!