یک جای کار می لنگد

توسعه نیافتگی هم علل درونی دارد هم بیرونی اما علل درونی آن مهم تر از علل بیرونی آن است. من این بحث را بیشتر در امور فردی و خرد مطرح می کنم. هر فردی در درجه نخست بیش از آنکه از دیگران لطمه ببیند از خود لطمه می بیند. در اغلب موارد، قدرت موانعی که از بیرون برای رسیدن به اهداف ما وجود دارند، کمتر از توان و ظرفیت ما برای حل آنها و غلبه بر آنهاست. این در صورتی است که ما تمام توان و ظرفیت فکری و عقلانیت خود را بکار بندیم(که در بیشتر موارد اینطور نیست). برای توسعه یافتگی خودمان ابتدا باید با درایت و عقلانیت، هدف خود را انتخاب کنیم و بعد برای رسیدن به آن برنامه ریزی و سپس فعالیت کنیم. آدم ها (و کشورهای) توسعه نیافته یک جای کارشان می لنگد. یا هدف خود را به درستی انتخاب نمی کنند یا برنامه ریزی درستی ندارند و یا اقدامی صورت نمیدهند. گاهی هم اقدامات شان درست و متناسب با هدف شان نیست. مثلا می خواهیم پولدار شویم می رویم دانشگاه تا درس بخوانیم!! آخه آدم عاقل که برای پولدار شدن دنبال درس و کتاب نمی رود.  دانشگاه روی تخصص و آگاهی و شخصیت کار می کند. البته گاهی تخصص پول می آورد ولی اکثر مواقع اینطور نیست یعنی نسبت دانشگاهیان پولدار به کل دانشگاهیان اندک است. پس اگر کسی برود دانشگاه تا پولدار شود، اشتباه کرده است. از وقتی هم که دانشگاهی شدن پرستیژ آورد متقاضی آن هم زیاد شد (و هر جا تقاضا باشد یعنی مشتری و پول برای عده ای!!) و الآن در جیب هر کسی یک مدرک فوق لیسانس و دکتری پیدا می شود. بنابراین اول هدف خود را انتخاب کنیم بعد برنامه ریزی کنیم و سپس در راستای آن، فعالیت مناسب را انجام دهیم و هر جا هم که فهمیدیم اشتباه کردیم از نو اغاز کنیم آدم های موفق اینطور بوده اند هر جا که فهمیدند راه را اشتباهی آمده اند آن را تغییر دادند و از نو اغاز کردند.پس هیچگاه از تغییر و اصلاح مسیر نیز نهراسیم.